'Hulptransporten naar Albanië zijn ook na 27 jaar nog steeds nodig'
MensenHUIZEN - De kop is eraf voor Stichting Albanië Comité; maandag vertrok het eerste hulptransport van 2019. Ruim 27 jaar geleden begon het project met een transport vol schoolspullen.
Schoolstoelen en -tafels, postoelen en dozen met kleding gaan van hand tot hand. Binnen krap een uur is de trailer die naar Mushqeta in Albanië moet bijna helemaal gevuld. Met dank aan een tiental vrijwilligers, waaronder Margreet Visser.
De 39-jarige Huizerse is sinds zes jaar betrokken bij de Huizer hulporganisatie en alweer een tijdje voorzitter. Ze telt nauwkeurig alle spullen die de auto in gaan. "Dit is het eerste transport van dit jaar, maar als het goed is volgen er nog drie."
Naast de hulptransporten van Huizen naar Albanië worden er nog meer acties georganiseerd door Stichting Albanië Comité. Zo is er van 26 juli tot en met 5 augustus weer een jongerenreis. Huizer jongeren gaan daar twee weken lang onder andere een Kinderbijbelweek organiseren. Verder worden diverse huisjes in de omgeving opgeknapt.
Huizerse Anne-Lise Lubbers ging ruim 27 jaar geleden met een klein hulptransport met oude schoolspullen naar Albanië. Zij werd zo geraakt door de heftige situatie daar dat zij zich sinds die tijd, met haar hele gezin, inzet voor de kinderen in Albanië. Vele transporten volgden en sinds begin jaren 2000 heeft Stichting Albanië Comité een eigen kindertehuis in Mushqeta. Verder zorgt de stichting met voedsel- en scholingsprojecten voor de arme bewoners van de bergdorpen.
"Deze spullen gaan nu ook weer naar scholen en ziekenhuizen uit de buurt", vertelt Visser. Achter een transport zit enorm veel werk. Tientallen vrijwilligers zijn aangesloten bij de stichting. "Elke maandagavond kun je spullen brengen en zij zijn dan vier dagdelen bezig met het uitzoeken en sorteren", aldus Visser.
Dat dit na 27 jaar nog nodig is, is schrijnend. Visser: "Albanië is een land in ontwikkeling, dat zie je vooral in de hoofdstad Tirana. Maar daaromheen, zeker in de bergdorpen, zijn de leefomstandigheden moeilijk. Ik ben zes jaar geleden in aanraking gekomen met de stichting omdat wij een KANS-kind wilden sponsoren.
Er werd toen gevraagd of ik ook in Albanië wilde kijken. Ik ben geschrokken van de situatie daar. Huisjes zonder kachel, vodden op de bedden om nog enigszins warm te blijven. Weinig eten, kinderen die niet naar school gaan. De hulp is nog zo welkom."
