Pleegouder zijn is niet altijd gemakkelijk, maar je krijgt er veel voor terug, zeggen Arturo Perin en Wilma Hilberts
Pleegouder zijn is niet altijd gemakkelijk, maar je krijgt er veel voor terug, zeggen Arturo Perin en Wilma Hilberts Foto: Collectie Arturo Perin

'Mijn pleegouders gaven mij de kans een gewoon, 'doorsnee' kind te zijn'

Mensen

REGIO - Wesley was vijf jaar toen hij vanuit de tijdelijke opvang voor de tweede keer zijn pleegouders in spe zou ontmoeten. "Voor de open haard oefende ik samen met een begeleider de 'moeilijke' Italiaanse naam van mijn pleegvader: Arturo Perin. Nu, ruim twintig jaar later, ben ik ze nog steeds dankbaar voor de kansen die ze mij hebben gegeven."

Wesley is tot zijn achttiende bij Perin en zijn partner Wilma Hilberts blijven wonen. Gemakkelijk ging het niet in het begin, blikt hij terug. "Ik kwam daar aan met mijn tuinbroekje en gele laarsjes en moest heel erg wennen. Alles was nieuw: het gezin, maar ook de kinderen op school en de buurkinderen."

Gehuild
"Ik heb veel gehuild. Het duurde ook lang voordat ik het vertrouwen had dat ik niet weer weg zou moeten. Pas toen ik een Turks pleegzusje kreeg, groeide bij mij het geloof dat Wilma en Arturo mij niet in de steek zouden laten. Zij schreeuwde veel harder dan ik en hoefde niet weg. Waarom ik dan wel?"

Na het afronden van een grafische opleiding woont Wesley nu op zichzelf, ontwerpt in opdracht en werkt daarnaast. "Ik leid een stabiel leven en dat heb ik aan mijn pleegouders te danken. Zij hebben mij niet alleen opgevangen en begeleid, maar met veel vader- en moederliefde mij de kans gegeven een doorsneekind te zijn. Dat is mijn grote mazzel."

Nieuw avontuur
Pleegzorg was ook voor Perin en Hilberts een nieuw avontuur met de komst van Wesley in 1998. "We waren 23 jaar en hadden in het weekend altijd de buurkinderen over de vloer", haalt Hilberts herinneringen op.

Lees verder in de digitale editie

Uit de krant