De kijerboerderij in de sneeuw.
De kijerboerderij in de sneeuw. Foto: Kinderboerderij
Huizer dialect

Stulle nacht, toëvernacht

Cultureel

’t Was koud, dee nacht. Een buitewijnd jeug de sneeuw óp, en de minsen dee nog buiten wazzen gungen mót 'n alderasie óp huis an. Thuis brangdden ’t vuur in de haerde. De tafel was ëdekt, en de kaersen wazzen annësteuken. ’t Was de aauwud vur Kursaauwud.

Nog mar 'n enkelde man leup deur de verlichte straeten. Z’n rugge was gebeugen, en hij leup mar deur deur de sneeuw en de kouwe, zónger zelf te weten waar of tie óp an gung. D’r was gien mins dee óp tum wachtten. Dirk had gien femielje en gien thuis.

De minsen keken naer dum as tie vurbij gung. Hij schunk daer gien andacht an. Zónger achteróm te kijken leup tie gewooën deur. Hij fleut zachies vur z’n aigen, en de sneeuwvlókken bleven in z’n baerd hangen.

Toch was tie nijt alléënig in dee kouwe nacht … Een klain hóngkien leup achter dum an. Waar kwam dee nou vandaan? Óm z’n nek dreug tie 'n halsbangde mót 'n sterre.

Too Dirk ’t hóngkien zag, begunnen z’n oëgen te stralen. “Bin je de weg kwijt ëraakt? Dan kannen we beterder bij mekaar blijven.” De hóngd keek tum an.

Beschut ónger de takken van 'n groëte sparreboëm pakten Dirk 'n ainde broëd uit 'n tas uit dee die óp z’n rugge dreug en snie dat an tweeën. “Hier”, zai die mót 'n glimlach. “ ’t Is gien kaeimael vur 'n aauwud as vanaauwud, mar meer hem ‘k nijt.”

Ómdat ’t Kursaauwud was vertelden die 'n verhaaltjen dat ie as kijnd héël neutig ëveunden had. Daernae fleut ie nog wat. Oëk de wijnd fleut. Ammar harder en harder, ammar kouwer en kouwer. “Kóm óp,” zai Dirk. Hij dee de kraag van z’n ouwe, tot óp de draed versleten, wijnterjas ómhoëg. “Laeten we schuilen in dee hut gunder.”

Ze zatten daer 'n héël poësien, lekker warm in ’t strooi. Too klunk daer inéënen 'n stem: “Schrik nijt en luister goeëd. Ik bin gien hóngd. Ik bin 'n toëvenaar.”

“Jij? Een toëvenaar?”, zai Dirk beduusd.

“Vanaauwud hem ik m’n aigen in 'n hóngd verangerd, ómdat ik deegéëne dee goeëd vur m’n wezen zou belooënen wou", zai de toëvenaar. “En jij binnen de éënigste dee goeëd vur m’n wazzen. Óm je te bedanken zal ik je groëste wens vervullen. Vertel mijn deries wat of jou groëste wens is.”

“Ik wul gien groëte dingen en ’k het niks noëdig”, zai Dirk. “Mar ’k het altijd wel 'n hóngd hemmen wullen.”

De toëvenaar docht lang nae. Was dat nou Dirk’s groëste wens? Too besleut ie dat ie graeg de beste kammeraad van ouwe Dirk wezen wou. En hij gaf vurgoeëd z’n toëverkracht óp.

Héël vroog de are marrëgen vertruk ouwe Dirk uit de hut uit óm veder te gaen. En z’n kammeraad, de hóngd, dee vólgden dum.

Gebaseerd op het verhaal in versvorm: "Et si l'on parlait d'un certain Riton" van Dominique Marchand, door Kréëlis van lange Kees van Wessel Spek.

Stille nacht, tovernacht 

Een kerstverhaal over ware vriendschap

Het was koud, die nacht. Een ijzige wind joeg de sneeuw op en de mensen die nog buiten waren haastten zich. Thuis brandde het vuur in de haard. De tafel was gedekt, de kaarsen waren aangestoken. Het was kerstnacht.

Nog maar één enkele man liep door de verlichte straten. Zijn rug was gebogen en hij liep maar voort door de sneeuw en de kou, zonder zelf te weten waarheen hij ging. Niemand wachtte op hem. Dirk had geen familie en geen thuis.

De mensen keken naar hem als hij voorbij ging. Hij lette er niet op. Zonder achterom te kijken, vervolgde hij zijn weg. Hij floot zachtjes voor zich heen en de sneeuwvlokken bleven in zijn baard hangen.

Toch was hij niet alleen in die ijzige nacht... Een hondje liep achter hem aan. Waar kwam hij vandaan? Om zijn nek had hij een halsband met een ster.

Toen Dirk het hondje zag, begonnen zijn ogen te stralen. "Ben je verdwaald? Dan kunnen we beter bij elkaar blijven." De hond keek hem aan.

Beschut onder de takken van een grote spar pakte Dirk een stuk brood uit zijn rugzak en sneed het in tweeën. "Hier!" zei hij met een glimlach. "Het is een mager maaltje voor een avond als deze, maar meer heb ik niet."

Omdat het Kerstmis was vertelde hij een verhaal dat hij als kind heel mooi had gevonden. Daarna floot hij nog wat. Ook de wind floot. Steeds luider en luider, steeds kouder en kouder. "Kom," zei Dirk. Hij zette de kraag van zijn oude, versleten winterjas op. "Laten we schuilen in die hut."

Ze zaten daar een hele poos, lekker warm in het stro. Toen klonk er opeens een stem: "Schrik niet en luister. Ik ben geen hond. Ik ben een tovenaar."

"Jij? Een tovenaar?" zei de oude man verbaasd.

"Vanavond heb ik mezelf in een hond veranderd, omdat ik degene die goed voor me zou zijn wilde belonen," zei de tovenaar. "En jij bent de enige die goed voor me was. Om je te bedanken zal ik je liefste wens vervullen. Vertel me wat die wens is."

"Ik wil geen grote dingen en ik heb niets nodig," zei Dirk. "Maar ik heb altijd al een hond gewild."

De tovenaar dacht lang na. Was dat Dirks liefste wens? Toen besloot hij dat hij graag de beste vriend van de oude man wilde zijn. En hij gaf voorgoed zijn toverkracht op.

Heel vroeg de volgende ochtend verliet de oude man de hut om verder te trekken. En zijn vriend, de hond, volgde hem.


Uit de krant