'n Bietjen naekaauwen over 'Zwaan-kleef-an' van de Vrijwilligerscentrale
CultureelDónderdag de veertienden november stung d'r 'n óproop in 't Nijwsblad vur Huizen waarin ze vrijwilligers vreugen dee 'n rolstoeël zouwen douwen wullen.
Ze wouwen mót óm ende bij vijftien ouwe minsen, dee in Vur Anker wooënen, óp de 'kursaauwudshow' bij tuincentrum Rebel an, loëped … 't Mins veun dat wel wat vur mijn, leup ik heur effen nijt vur d'r béënen …
'n Héël uitjen vur de Vur Anker bewooëners mót je denken, binnen dee minsen d'r oëk effen uit nij.
De negenden december mós 't allemol beuren. We wurden óm half tien 's marrëges verwuchten bij de Vrijwilligerscentrale vur 'n bakkien, en dan kónnen we metéënen effen kennismaken, vur zoëveer je mekaar nog nijt kenden netuurlijk.
Bij de Vrijwilligerscentrale vandaan mózzen we óm ende bij tienen-kwart over tienen óp Vur Anker an. 't Héële gedoo zou zoë'n bietjen óm kwart over twaalëven ovvëleupen wezen.
'k Móg t'r van 't mins nijt óp m'n klómpen óp an, dat veun ze nijt fesoeënlijk, 'k mós 'n paar knappe schoeënen antrekken. Zukke flaauwekul nij, 'k hoofden nijt naer de køning too, mar d'r was gien praten an. Wat dee in d'r kop het, het ze nijt in d'r kóngt.
Maandagmarrëgen, de negenden december
't Was héël gien verkeerd weertjen, 'n dun zónnetjen, beter as datte de vurspellingen wazzen. 't Is nijt dat 'k van zout bin, mar mót dee ouwe stakkers deur de regen deur loëpen is vur dee minsen niks an nij.
We mózzen óns eerst melden bij de Vrijwilligerscentrale, daer was 'k óm ende bij half tien, zoë azze ze ëvreugen hadden. 'n Héël vrindelijk minsien heetten iederéën welkóm, en van meer belang, dee schunk oëk metéënen 'n bakkien in. Too we allemol an de koffie zatten duidden dat mins 'n bietjen uit wat ovve we allemol dooën gungen. We zatten daer mót vier manluien en elf vrouwminsen, we wazzen dus mooi cómpleet, want ze wouwen d'r vijftien hemmen.
'k Kenden d'r gienéën van allen, mar dat kómt vuultijs wel goeëd in de loëp van zoë'n daggien, en aarst mar nijt.
Nae de koffie vertruk iederéën óp aigen gelegehaid óp Vur Anker an, zelf gung 'k mót de fiets, zoë veer is 't per slot van rekering nijt.
Too 'k bij Vur Anker de hal in leup zat 'r al 'n oud mins in 'n rolstoeël dee mijn metéënen anhouwden, dee was vast bange dat ze overësleugen wurden. Ze vreug of 'k oëk óp Rebel an gung, dat gung 'k nij.
Too 'k dat teugen d'r zai, zai ze metéënen dat 'k heur dan mar daer óp an douwen mós. Ze wou metéënen al weg, mar 'k zai datte we effen wachten mózzen óp de are minsen, totdatte dee oëk klaer wazzen. Dat duurden 'n héël poësien, óm ende bij 'n half uur …
Too we vertrukken leupen we mooi in de zónne, in 'n groëte sórre. 'k Bin bange dat 'r wel vur 'n paar duzed jaar langest de weg leup, vijftien rolstoeëlen, éën dreewielerfiets en twee minsen dee an 'n narm van 'n vrijwilliger daer óp an leupen.
Bij Rebel annëkómmen stung d'r 'n berekoor in de hal te spølen, 't wazzen póppes hoor, gien echte beren, mar 't zag t'r mooi uit en 't klunk oëk goeëd!
Naedat 'k 'n ainde deur de winkel deur ëriejen was mót 'mijn' minsie binnen we óp de 'koffie corner' an ëweest vur 'n bakkien mót 'n kookien d'r bij.
Nae de koffie was de fuut 'r wel uit bij de meesten en binnen we weer vróm óp Vur Anker an ëgaen.
Minsen wazzen zoë blij as blik datte ze d'r effen uit wazzen en bedankten vur 't douwen, 'n klaine meuite nij. Vróm bij Vur Anker hem 'k 't mins dee 'k ëdouwd had óp huis an, dat was éën hoëg, ëbrocht en d'r bósschóppen óp tafel neerëlegen. Veder redden ze 't wel zai ze …
Kréëlis van lange Kees van Wessel Spek
'n Beetje napraten over 'Zwaan-kleef-aan' van de Vrijwilligerscentrale
Donderdag veertien november stond er een oproep in het Nieuwsblad voor Huizen waarin ze vrijwilligers vroegen die een rolstoel zouden willen duwen.
Ze wilden met ongeveer vijftien bejaarden, die in Voor Anker wonen, naar de 'kerstshow' toe bij tuincentrum Rebel, lopend … Mijn vrouw vond dat wel wat voor mij, liep ik haar even niet voor de voeten …
'n Heel uitje voor de Voor Anker bewoners moet je denken, zijn die mensen er ook even uit hè.
De negende december moest het allemaal gebeuren. We werden om half tien 's ochtends verwacht bij de Vrijwilligerscentrale voor een kopje koffie, en dan konden we meteen even kennismaken, voor zover je elkaar nog niet kende natuurlijk.
Bij de vrijwilligerscentrale vandaan moesten we om ongeveer tien uur kwart over tien naar Voor Anker toe. Het hele gebeuren zou zo'n beetje om kwart over twaalf afgelopen zijn.
Ik mocht er van mijn vrouw niet op mijn klompen heen, dat vond ze niet zo netjes, ik moest een paar fatsoenlijke schoenen aantrekken. Zulke flauwekul hè, ik hoefde niet naar de koning toe, maar er was geen praten aan. Wat die in haar kop heeft, heeft ze niet in haar kont!
Maandagochtend, de negende december
't Was redelijk goed weer, een dun zonnetje, beter dan de voorspellingen waren. Het is niet dat ik van zout ben, maar met die oude mensen door de regen lopen is voor die mensen geen pretje hè.
We moesten ons eerst bij de Vrijwilligerscentrale melden, daar was ik ongeveer om half tien, zoals ze verzocht hadden. Een heel vriendelijke mevrouw heette iedereen welkom, en belangrijker, zij schonk meteen een kopje koffie in. Toen we met z'n allen aan de koffie zaten legde zij een beetje uit wat we allemaal gingen doen. We zaten daar met vier mannen en elf vrouwen, we waren dus mooi compleet, want ze zochten vijftien vrijwilligers.
Ik kende er niet één, maar daar komt vaak wel verandering in in de loop van zo'n dag, en anders maar niet.
Na de koffie vertrok iedereen op eigen gelegenheid naar Voor Anker, zelf ging ik met de fiets, zo ver is het per slot van rekening niet.
Toen ik bij Voor Anker de hal in liep zat daar een oudere mevrouw in een rolstoel die mij meteen aanhield, die was vast bang dat ze overgeslagen werd. Ze vroeg of ik ook naar Rebel ging, dat ging ik dus. Toen ik haar dat zei, zei ze meteen dat ik haar dan maar daarheen moest duwen. Ze wilde meteen weg, maar ik vertelde haar dat we even op de andere mensen moesten wachten, totdat die ook klaar waren. Dat duurde een hele poos, zo ongeveer en half uur …
Toen we vertrokken liepen we mooi in de zon, in een grote aaneengesloten rij. 'k Vermoed dat er wel voor een paar duizend jaar langs de weg liep, vijftien rolstoelen, één driewielerfiets en twee mensen die gearmd met een vrijwilliger daarnaartoe liepen.
Bij Rebel aangekomen stond daar een berenkoor in de hal te spelen, het waren poppen hoor, geen echte beren, maar het zag er leuk uit en het klonk ook goed!
Nadat ik een stuk door de winkel heen gereden was met 'mijn' mevrouw zijn we naar de 'koffie corner' gegaan voor een kopje koffie met een koekje erbij.
Na de koffie was de puf er bij de meesten wel uit en zijn we weer richting Voor Anker gegaan.
De mensen waren zo blij als kinderen dat ze er even uit waren en bedankten voor het duwen, wat voor ons een kleine moeite was hè. Bij Voor Anker teruggekomen heb ik de mevrouw die ik duwde naar haar eigen kamer gebracht, dat was op de eerste verdieping en haar boodschappen op tafel neergelegd. Verder redde ze het wel zei ze …
