In ‘t licht van de sterre

Zoë blij as blik huppelt Gijbertjen achter vader, moeder en Lammert an deur ‘t ouwe darp deur. Alle dagen loëpt ze zoë óp schooël an, ze vijndt ‘t al ze leven mooi loëpen, mar vanaauwud héëlemol. ‘t Órgel van de Ouwe Kerk spølt ‘n oud kursaauwudliedjen, en de lampies dee overal brangden geven ‘t darp ‘n sprookiesachtige sfeer.

Gijbertjen ziet nog meer kijer dee bij heur in de klas zitten dee óp schooël an gaenen vur ‘t kursaauwudfeest. In d’r zak vølt ze ‘n dubbeltjen, daermie kan ze voortzoë warme suikelaadmelk koëpen as ‘t ovvëleupen is. Ze kan d’r nou al blij van wurren.

De roëkwolkies van d’r asem verdwijnen in de dónkere nacht. Ze lijken óp dee éëne sterre an te kringelen, dee daer zoë helder an de hemel schittert.

Dan huppelt ze veder, nijwsgierig naer de klanken van ‘n nijwerwesser kursaauwudliedjen dat astrangt harder klinkt as ‘t órgel van de Ouwe Kerk. Ammar beter is ‘t te horen. ‘t Brengt heur tot vlakbij schooël, waar ‘n man mót ‘n gitaar staet te spølen en te zingen. Óp de gróngd lait z’n pet, mót ‘n paar centen d’r in.

D’r breur Lammert trekt an d’r mouwe, ze mótten mót ‘n alderasie óp schooël an. Twijs ‘t gitaarspel zachiesan weer overstemd wurdt deur ‘t órgel, kijkt Gijbertjen over d’r schouwer. Heur oëgen óntmeuten de droeve blik van de man dee zingt en spølt, ze is dan bijkangs óp schooël …

De kursaauwudviering is ‘n waar feest mót lichies, meziek en ‘n verhaal. Éën gedicht raakt Gijbertjen in ‘t biezónger: Wees ‘n lichien vur minsen óm je héëne, zoëas ‘n sterre dee an de dónkere hemel straalt. ‘t Dooët heur effen denken an de felle sterre van dreffen en an de sterre boven de stal waar of Jezus ëbeuren wurden. Meschien was ‘t dezelde sterre wel … dan is ‘t al tijd vur de warme suikelaadmelk. Ze vølt ‘t dubbeltjen in d’r hangd brangden, mar ze weet ‘t zeker. Ze hooft van ‘t jaar gien warme suikelaadmelk.

Dee man mót z’n gitaar staet ‘r nog. ‘n Bietjen beschimmeld loëpt Gijbertjen óp tum an en gooit d’r dubbeltjen in z’n petjen. Metéënen brangdt ‘r ‘n lichien in z’n oëgen en ze wurdt héëlegaar warm van binnen, nog warmer as dat ze van de suikelaadmelk ëwurren wezen zou.

As ze d’r asem uitblaest kijkt ze weer naer de sterre. De sterre dee, zoë weet ze, effen weerspiegelden in de oëgen van de man dee meziek maakten.

Laet je lampien al ze leven schijnen
wees ‘n lichien vur iederéën
dat zal de kouwe dooën verdwijnen
en zorgt vur vrede óm je héëne

Kréëlis van lange Kees van Wessel Spek

Mót dank an Irma Moekestorm, dee het ‘t verhaal ëschreven, ik het ‘t alléënig mar ‘n bietjen ‘verbouwd’ naer ‘t darp, zoëdat ‘t in Huizers vertaald wurren kón.

In het licht van de ster

Blij als een kind huppelt Gijbertjen achter papa, mama en Lammert aan door het ouwe dorp. Elke dag loopt ze deze weg naar school. Ze vindt dit altijd een mooie route, maar vanavond helemaal. Het orgel van de Ouwe Kerk speelt een oud kerstlied en de lampjes die overal branden geven het dorp een sprookjesachtige sfeer.

Gijbertjen ziet nog meer klasgenootjes die zich in de richting van de school begeven voor de kerstfeestviering. In haar zak voelt ze een dubbeltje. Aan het eind van de avond mag ze daarmee zelf warme chocolademelk halen. Ze kan zich er nu al op verheugen.

De rookwolkjes van haar adem verdwijnen in de donkere nacht. Ze lijken richting die ene ster te kringelen, die daar zo fel aan de hemel schittert. Dan huppelt ze verder, nieuwsgierig naar de klanken van een moderner kerstliedje dat brutaal het geluid van het orgel overstemt. Steeds duidelijker is het te horen. Het brengt haar tot vlakbij school, waar een man met een gitaar de vertolker blijkt te zijn. Op de grond ligt een pet, waarin slechts een paar muntjes liggen.

Lammert trekt aan haar mouw, ze moeten nu echt opschieten. Terwijl het gitaarspel langzaam weer wordt opgeslokt door de klanken van het orgel, kijkt Gijbertjen over haar schouder. Haar ogen ontmoeten de droeve blik van de muzikant, maar dan is daar de school al.

De kerstviering is een waar feest met lichtjes, muziek en een verhaal. Eén gedicht raakt Gijbertjen in het bijzonder: Wees een lichtje voor de mensen om je heen, zoals een ster die aan de donkere hemel straalt. Het doet haar even denken aan de felle ster van zojuist en aan de ster boven de stal waar Jezus werd geboren. Misschien was het dezelfde ster wel…
Dan is het al tijd voor de chocolademelk. Ze voelt het dubbeltje in haar hand branden, maar ze is vast besloten. Ze hoeft dit jaar geen chocolademelk.

De muzikant staat er nog. Verlegen loopt Gijbertjen naar hem toe en gooit haar dubbeltje in zijn petje. Meteen brandt er een lichtje in zijn ogen en ze wordt helemaal warm van binnen, nog warmer dan de chocolademelk gedaan zou hebben. En als ze haar adem uitblaast richt ze haar blik weer op de ster. De ster die, zo weet ze, even weerspiegelde in de ogen van de muzikant.

Laat je lampje altijd schijnen
wees een licht voor iedereen
dat zal de kilte doen verdwijnen
en zorgt voor vrede om je heen