Hans: ‘Eenzaamheid maak je zelf, omdat je je terugtrekt. Dat doe ik niet’

HUIZEN - De coronamoeheid slaat na ruim een half jaar dealen met het virus en vooral alle maatregelen eromheen toe. Toch moeten we het ermee doen. Daarom begon de overheid de campagne ‘Aandacht voor elkaar’. In Huizen zijn daar diverse instanties mee bezig, waaronder Buurten met Buren.

Lisette Otto van Buurten met Buren zit aan de grote tafel in de keuken van Hans Noordanus, net 90 geworden. Hans is nog kwiek en houdt van een babbeltje, maar inmiddels wel al 8 jaar alleen, sinds zijn vrouw Elsje is overleden. Vorig jaar maakte hij iets naars mee. Een jongedame belde aan en Hans deed keurig de deur open. “Voor ik het wist zat ze bij me op schoot.”

Onaangename ervaring
Een uiterst onaangename ervaring. “Daar heb ik van geleerd. Ik doe niet zomaar meer de deur open.” Hij sprak erover met de buren en die maakten zich zorgen om hem. “In deze wijk zijn Janny Bakker en Ank Voorn de burenverbinders van Buurten met Buren. Via de familie schakelden zij mij in”, vertelt Lisette, die ervaring heeft in haar werk met het begeleiden van senioren.

Sinds die tijd schuift ze elke woensdagmorgen aan bij Hans en praten ze over van alles. “En we wandelen ook als het weer goed is. We hijsen ons de Sijsjesberg op. Ik wandel ook wel alleen en een keer was ik mijn wandelstok vergeten en bij het afdalen ging ik zo snel dat ik me aan een boom heb moeten vastgrijpen. Uiteindelijk viel ik nog op mijn bips”, vertelt Hans lachend.

Leuke buurt
Hij heeft ook gauw aanspraak. “Ik begin bij dames altijd met een compliment. Over hun haar of sieraden. Ik ben ook wel een vleier.” Na die nare ervaring was het fijn dat Lisette kwam en ook dat het via de vertrouwdheid van de buren kwam. “We hebben hier echt een leuke buurt en helpen elkaar”, zegt Hans.

Daarnaast kende hij Lisette al van andere gelegenheden. “We hadden eens met Rotary Huizen Gooimeer, waar ik ook lid van ben, koekjes gebakken. Toen was hij bezig met de kerstboom in de voortuin. Daar kent iedereen hem in de buurt ook van”, vertelt Lisette. Inmiddels branden die lichtjes niet meer in de boom, die enorm uit de kluiten is gewassen. “Ik heb inmiddels een kerstster gemaakt”, vertelt Hans trots.

Nooit eenzaam
Hans is normaal zelf een persoon die altijd iedereen helpt en heel sociaal is. “Ik ben wel alleen, maar voel me eigenlijk nooit eenzaam. Eenzaamheid maak je zelf, omdat je je terugtrekt. Dat doe ik niet en daarom ben ik niet eenzaam. Ongelukkig ben ik ook niet. Geluk ligt voor het oprapen. Ik heb vijf kinderen die ook altijd voor mij klaar staan. Natuurlijk weet ik dat ik mijn allerliefste vrouw mis. Ze was prachtig, zwart haar, heel lief. Het is een Godsgeschenk dat ik zo lang van haar heb mogen genieten.”

Even blijft het stil als Hans aan haar denkt en geëmotioneerd is. Daarna pakt hij de draad weer op. “Ook met corona heb ik me nooit eenzaam gevoeld. Gelukkig komt hier twee keer per week een SRV-wagen, daar kan ik mijn boodschappen doen. En als het nodig is, kan ik zo naar het dorp lopen.” Bang voor corona is hij ook niet. “Ik ben nooit bang geweest. In de oorlog heb ik als jongetje dingen voor het verzet gedaan, met toestemming van mijn vader.”

Coronacrisis
“Maar je bent in het begin van de coronacrisis zelf nog wel heel erg ziek geweest”, brengt Lisette hem in herinnering. “Toen ben ik ook niet binnen gekomen, maar heb wel boodschappen voor je gedaan.” Hans bleek koorts te hebben, maar geen klachten die bij corona hoorden. Hij moest het goed in de gaten houden, maar de dokter ging ervan uit dat het geen corona was.

Hans vindt dat er tijdens corona niet veel voor hem veranderd is - “Ik ga ook nog naar de kerk. Ik reserveer een plek” - en tijdens de lockdown was hij nog een van de weinigen die in de kerk kwamen. “Bijvoorbeeld om samen met predikant Geertje en een ouderling te bidden voor de slachtoffers van de coronacrisis. Ik bid zelf ook graag. Het geloof geeft mij zeker steun.”

Aandacht
De aandacht voor Hans komt dus veelal uit zijn directe omgeving. Zijn kinderen, zijn buren, de kerk zijn een sterk sociaal netwerk voor hem. “Dat is de kracht van Buurten met Buren ook”, zegt Lisette. “Het gaat om mensen bij je in de buurt en wat nog belangrijker is, is niet de vraag welke hulp jij nodig hebt, maar hoe jij ons kunt helpen.”

“Burenverbinders pakken dat allemaal anders op in deze coronatijd, waarin direct contact moeilijk is. Hier hebben ze een tombola gehouden waarbij buren hun huis beschikbaar stelden en er bij iedereen twee mensen op visite konden komen.” Hans heeft daar ook aan meegedaan en ging op bezoek.

Kaarsjes
“In een andere buurt hebben twee buurmeisjes kaarsjes gemaakt en stiekem voor de deur gezet. In de WhatsAppgroep hebben ze daarna een berichtje geplaatst om hun buren daarop te attenderen. Mensen vragen of ze het huis in deze tijd extra willen versieren. Iemand anders bakte weer koekjes om in de buurt uit te delen.”

“Als Buurten met Buren hebben we in het begin van de coronacrisis het coronahulpformulier gemaakt dat buren konden verspreiden en waar mensen hun hulpvraag op kwijt konden. Ook hebben we de actie Heel Huizen Haakt opgezet. De laatste actie was de buurbloem, samen met Versa.” Hans: “Ik had er ook een gekregen en die heb ik aan een van mijn buurvrouwen gegeven.”

Drempeltje
Nu Hans zo terugkijkt is hij blij met de hulp die hij heeft gekregen. “Ik moest zelf ook wel een klein drempeltje over om hulp te vragen. Nu gaat het me dat steeds gemakkelijker af.” Lisette: “En jij doet ook veel voor anderen. Dat is belangrijk voor je eigenwaarde. Het is ook mooi als mensen iets terug willen doen.”

Meer informatie op BuurtenmetBuren.nl.