Hoe is het met ... Monique die 300 km door Vietnam fietste
HUIZEN - In de serie Hoe is het met … ? blikken we terug en vooruit met mensen die al eerder in de krant stonden met een verhaal. Deze keer spreken we met Monique Soeteman. Afgelopen februari fietste zij ruim 300 kilometer door Vietnam om samen met de organisatie Cycle4Girls geld op te halen, bestemd voor meisjes in ontwikkelingslanden.
door Floris Hulleman
Monique stond in september 2014 in de krant met haar verhaal. Ze kreeg veel reacties op het interview dat ze had gedaan met deze krant vorig jaar augustus. "Mensen herkenden me op een gegeven moment. Ze vonden het heel goed dat ik het ging doen en de reacties waren eigenlijk allemaal heel positief." Niet alleen kreeg ze veel mondelinge steun, het trok ook mensen die haar wilden helpen. "Er zijn bijvoorbeeld mensen bij mijn garagesale terechtgekomen via het interview in de krant."
Streefdoel
Het streefdoel van de Huizerse was om 3.000 euro op te halen, zodat ze mee kon met de fietstocht. Het bleek nog best een uitdaging om dat te bereiken. "Pas op het laatste moment zag ik dat ik dat bedrag ging halen. Ik ben er uiteindelijk zelfs wat overheen gegaan, maar het was geen makkelijke opgave om het geld bijeen te krijgen.
Monique organiseerde hiervoor allerlei activiteiten, waaronder de al eerder genoemde garagesale. Daarnaast heeft ze ook een kunstveiling gehouden, portretten gemaakt van mensen of dieren en is ze door een kleine kerk in Huizen gesteund. "Daar hebben ze de hele maand geld ingezameld voor me," vertelt ze.
Ondanks alle steun merkte ze toch dat mensen overtuigd moesten worden om mee te doen. "Ze moeten toch echt het een paar keer horen en zien. Als je laat zien dat er zo mee bezig bent, willen ze uiteindelijk toch wel geld geven. Op een gegeven moment vind ik dat ook wel zwaar worden. Dan heb ik het gevoel dat mensen denken: 'daar heb je haar weer.' Ik vind het niet fijn om mensen om geld te vragen."
Tot verbazing van Soeteman kwam het meeste geld vaak vanuit onverwachte hoek. "De mensen waarvan je het niet verwacht, doneren dan het meest. En van mensen van wie je het verwacht, krijg je dan helemaal niets."
Ruim een half jaar heeft ze zich voorbereid op de fietstocht en ze is inmiddels opgelucht dat het avontuur achter haar ligt. "Ik weet niet of ik het nog een keer vol zou houden." Ze vertelt dat het wel een bijzonder moment was, toen ze na al die voorbereidingen eindelijk in februari op het vliegtuig kon stappen. "Je leeft er een halfjaar naar toe en dan zit je in het vliegtuig en dan valt wel iets van je af. Dat is ook wel een spannend gevoel."
Eenmaal in Vietnam moest ze met een groep van negen andere dames ongeveer 80 kilometer per dag fietsen. "Dat viel best tegen. Heuvels waren veel hoger dan ik had verwacht. Op zich waren de wegen best goed, ze hadden een goed parcour uitgezet, maar ik was daar met een hele fanatieke groep en die fietste keihard vooruit." Toch heeft ze wel kunnen genieten van haar reis. "Als we een beetje plat stuk hadden en we fietsten langs het strand, dan was het wel genieten. Ook als mensen gingen zwaaien, waren ze altijd heel enthousiast. Maar als we in de heuvels fietsten, was het afzien. Ik wilde ook graag van de omgeving genieten, dus ik heb wat langzamer gefietst." Terugkijkend heeft de reis veel indruk op haar gemaakt en geeft het een voldaan gevoel. " Het was een heel succesvol verhaal, zoals ik had verwacht. Het voelt nu ook lekker, wel als een overwinning. Ik heb wel het idee dat ik het nog steeds moet verwerken."