Duchenne Heroes MTB-tocht door slagregen en modder
HUIZEN - Na een jaar voorbereidingen fietste het MTB Team Huizen vorige week de mountainbiketocht Duchenne Heroes. Het HuizerNieuws volgt sinds oktober 2014 de voorbereiding van deze vriendengroep. Maurice van Munster vertelt hoe het team de eindstreep haalde.
Door Marie Tromp
"Met een camper, personenbus en materiaalwagen gingen we op pad. We kampeerden steeds op campings langs de route. Onze volgploeg, Barbara, Danny, Nick en Sergio, zorgde voor voeding onderweg en bouwde ons kamp telkens op. Er werd veel regen voorspeld en dat geeft grotere kans op blessures en valpartijen. De organisatie tipte ons om de beentjes te scheren, dat is makkelijker bij het masseren en aanleggen van tapes. Dus gingen we met geschoren benen op pad. Dat was even hilarisch."
Het werd een serieuze rit, merkten de mannen al op de eerste dag: "De eerste rit van 90 kilometer begon meteen met 1850 hoogtemeters. Het regende de hele nacht, de bospaden werden modderig en zwaar. We merkten dat de Ardennen toch wel even anders zijn dan onze Sijsjesberg of Tafelberg. Steil, grillig, nat en modderig is het landschap en we ploegden de eerste dag naar de finish. Het was meteen helder: dit zou een hele zware week worden. En inderdaad, vrijwel elke avond kwamen we onder de modder en natgeregend binnen."
Iedere avond kregen alle 300 deelnemers uitleg over de route van de volgende dag. De gesprekken gingen ook over Duchenne. Maurice vond het indrukwekkend hoe de hele zaal dan stil werd. "We weten waarvoor we het doen, we zetten onze gezonde spieren in voor de zieke spieren van de kinderen met Duchenne."
Ondanks de wekelijkse trainingsritten viel de tocht de vrienden zwaar. "Kleine en grote blessures speelden op. We kregen echt veel regen over ons heen. Hierdoor werd het parcours zwaar. Alsof er een molensteen aan je wiel hing. De benen werden moe. Hadden we ons dit voorgesteld? Eigenlijk niet helemaal, maar we hielden vol. Onze fietsen kregen ook mankementen, de volgploeg had het er druk mee. Zij repareerden de fietsen meteen. Ik geef de organisatie ook een pluim. Er waren veel vrijwilligers nodig: verkeersregelaars, masseurs en niet te vergeten de kookploeg, de monteurs en de begeleiders. Wat een inzet om ons 'onbezorgd' de tocht te laten rijden. Ondertussen ging onze camper stuk en kwam er gewoon weer een andere, daar hebben wij als fietsers niets van gemerkt. Er deden ruim 300 MTB'ers mee. We zijn zo bezig met vooruitkomen dat we eigenlijk te weinig oog hadden voor de mooie omgeving, zoals in Luxemburg."
Veel lol
Maurice was blij met het jaar voorbereiding: "Door al onze activiteiten om sponsors te vinden en veel te trainen bleken we een hecht team te zijn. We trokken elkaar er op de moeilijke momenten doorheen. En natuurlijk hadden we ook veel lol onderweg." Op de vraag naar een hoogtepunt is Maurice even stil, het waren er zo veel. "De overtocht met het pontje bij Neer-Rijkel bijvoorbeeld. Met accordeon aan boord per 30 fietsers naar de overkant, meezingen uit volle borst. En de binnenkomst in Nijmegen: we fietsten in colonne en door motoren begeleid door de binnenstad. Ons team mocht vooroprijden. We voelden ons op dat moment ook echte helden." De motoren brachten de fietsers naar park Brakkenstein, waar familie, vrienden en volgers stonden met spandoeken, bloemen en medailles. Er stonden ook veel Duchenne-patiëntjes in hun rolstoelen bij de finish. "Zo'n ontvangst doet je wel wat. Emotioneel en indrukwekkend."
'De Ardennen zijn toch wel even anders dan onze Sijsjesberg'