'Waar moet ik nu heen om een lampje te laten vervangen?'
door Floris Hulleman
HUIZEN – Nog één keertje ging hij open. Vrijdagmorgen konden klanten en bekenden nog één keer naar het Gulf tankstation aan de Ambachtsweg om een kopje koffie te halen en afscheid te nemen van Davis – Dave voor vaste klanten - Krijnen.
Nog voordat Dave om zeven uur de sleutel in het slot steekt, staat de eerste bezoeker al te wachten. "Waar bleef je nou?" Al snel heeft een grote groep zich verzameld in de kleine shop naast het tankstation en staan ze in de rij voor een kopje koffie. Buiten, naast de ingang, staan nog wat dozen met motorolie en koelvloeistof. "Ik heb alleen al in het eerst uur een doos motorolie verkocht en een halve doos koelvloeistof. Maar ja, het is ook voor de helft van de prijs", vertelt Dave grijnzend.
Tegen achten is het grootste deel van de groep alweer vertrokken richting werk. Op fiets arriveert een goede vriend van Dave. Hij zet zijn fiets naast de shop en steekt een sigaret op. Dave loopt naar binnen om een bakje koffie te halen. "Zo zie je hoe makkelijk het is voor die maatschappij om iemand weg te krijgen", vertelt de man. "Het klinkt filosofisch, maar na elk eind komt weer een nieuw begin. Wat je echt los moet laten is die onrechtvaardigheid."
Het gesprek wordt onderbroken door een arriverende auto. Dave loopt eropaf. "Je kan alleen nog bij de paal betalen, binnen is niks meer aangesloten." Even twijfelt de vrouw, maar dan besluit ze toch om nog één keer te tanken. Davis begint de auto netjes bij te vullen. "Vervelend hè'', zegt de vrouw. "Ik heb het ruim 20 jaar met plezier gedaan, het is niet anders", reageert Dave. De vrouw wenst hem sterkte en vervolgt haar weg.
Veel bezoekers zijn vooral benieuwd naar de stap die Dave gaat zetten, maar daar heeft hij zelf ook nog geen concrete plannen voor. "Misschien eerst maar even rondrijden in Spanje."
Een wit bestelbusje arriveert. Uit de auto stapt een man van rond de veertig. "Ik moet eigenlijk door, maar wil toch even een bakkie komen halen", zegt hij, terwijl hij op Dave afloopt. De motor van de auto blijft ondertussen draaien. "Klote man, maar het is niet anders."
Dan kijkt hij de vrouw van Dave met een grijns aan. "Het is nu wel gezelliger thuis." Hij drinkt een paar slokken van zijn koffie, praat nog even met Dave. Maar de plicht roept en hij moet door. "Werk ze en sterkte."
Het overgebleven groepje verplaatst zich naar de shop. Lege schappen herinneren de heren eraan dat het nu echt voorbij is. Op de stoel staat nog een doos met wat overgebleven sloffen sigaretten. Dan constateert een van de mannen, kijkend op zijn horloge, dat hij eigenlijk weg moet. "Ik moet eigenlijk om half negen op mijn werk zijn ... nah, dat wordt dus negen uur." De andere mannen lachen. "Doe nog maar een koffie dan, wordt een kwestie van even doortrappen."
"Is er nog koffie?" Een man met een flesje drank, verpakt in cadeaupapier, stapt de shop binnen. "Dit heb je wel verdiend", zegt hij tegen Dave als hij de fles overhandigt. Dave zet de fles op de toonbank en loopt richting het koffiezetapparaat. "Bakkie?" De man knikt instemmend. "Zeg, gaan die sigaretten er ook voor de helft van de prijs uit?", vraagt de man lachend. "Nee, daar kan ik nog wel wat winst op pakken als ik ze verkoop bij de tabaksspeciaalzaak. Maar de rest gaat er voor de helft van de prijs uit."
"Waar moet ik nu heen om mijn lampen te laten vervangen? Hij peilde altijd mijn olie, hij kon zo een lampje vervangen. Moet ik nu naar die autodealer hier verderop en daar maar een afspraak gaan maken? Dan mag ik de volgende dag terugkomen en een half uur gaan zitten wachten", vertelt de man enigszins ontstemd.
Het is een dubbele dag voor Dave. Hij is blij dat hij deze stress achter zich kan laten. Aan de andere kant vindt hij het toch lastig om te zien hoe dierbaar het contact was tussen hem en zijn klanten. Toch sluit Dave Krijnen het tankstation om elf uur af: het einde van een hoofdstuk.