Juf Tenny Brinkman blij en verdrietig tegelijk bij afscheid van De Parel
Juf Tenny Brinkman nam vorige week donderdag afscheid bij De Parel. Blij en verdrietig tegelijk en beretrots dat het haar gelukt is.
HUIZEN Juf Tenny Brinkman heeft vorige week afscheid genomen van De Parel, omdat zij met pensioen gaat. "Ik ben blij en verdrietig tegelijk", zegt ze zittend in haar rolstoel. "Het is mooi dat het me gegeven is en ik ga het missen." Het is soms moeilijk geweest, want ze heeft al sinds haar 17e reuma en wilde een gewoon leven. "Ik ben ook beretrots dat het me gelukt is."
Oud-directeur Jaap van Witzenburg typeert haar als iemand met een enorm doorzettingsvermogen en met veel enthousiasme. "Ze heeft ook altijd duidelijk de leiding", zegt hij. Hoe dat laatste komt, kan ze niet verklaren. "Ik heb weleens gedacht van stagiaires dat zij het makkelijk zouden hebben want zij konden staan en dan heb je automatisch meer overwicht. Mij is het echter ook altijd gelukt."
Door haar ziekte werkte ze in eerste instantie maar één dag in de week als invalkracht. Toen ze het verzoek kreeg om fulltime te gaan werken zei ze dat ze dit op proef zou doen tot de herfstvakantie. "En nu is het heel veel herfstvakanties later en ga ik met pensioen. Het beviel me prima."
Omdat ze maar kort kon staan, was schrijven op een bord lastig. "Dat gaan we regelen, zei de directeur en dat deed hij", vertelt ze. "Ik werkte al eind jaren 90 digitaal. Met een beamer en een scherm dat je uit kon trekken. Als ik er een dagje niet was met de klas, wilden alle leerkrachten graag in mijn lokaal zitten. Nu heeft iedereen tegenwoordig een digibord."
In de jaren die ze voor de klas heeft gezeten, heeft ze veel dingen zien veranderen. "Je had vroeger grote klassen van wel 36 leerlingen. Ik begon op een viermansschool met combiklassen. Tegenwoordig zijn de klassen veel kleiner met gemiddeld zo'n 25 leerlingen. Het onderwijs is ook individueler en toegespitst op de kinderen. En je hebt nu veel meer administratie. Vroeger had je dat in je hoofd, nu is alles vastgelegd en aantoonbaar. We doen heel veel verslaglegging en ik kan tot op heden niet zeggen wat beter of slechter is."
Liefde
Ze praat met liefde over haar vak, maar het worden van onderwijzeres was niet haar keuze. Ze had liever wat anders gedaan, maar haar ouders vonden dat ze maar beter deze opleiding kon doen. Dan kon ze samen met haar oudere broer naar dezelfde school. "Ik ben heel creatief en vond school vroeger helemaal niet prettig. Ik ben zelfs weleens weggelopen van de kleuterschool omdat ik niet mocht schilderen. Ik ben toen een paar maanden niet naar school geweest."
Tijdens haar opleiding merkte ze gaandeweg het stagelopen dat het vak wel degelijk creatief was en groeide ze er langzaam in. Haar collega's verbaasden zich weleens over haar creativiteit. Dan zagen ze de hele klas figuurzagen, gewoon op de tafeltjes in de klas. "Ik dacht dat dat moest kunnen", zegt Tenny. "Die tafeltjes hadden toch ook niet het eeuwige leven en een sneetje erin is toch niet zo erg."
De wens voor een gewoon leven is met knokken voor elkaar gekomen, vertelt ze. "Ik wilde gewoon kinderen en gewoon werken en dat is me gegeven." Haar zoon en dochter hebben haar inmiddels ook al vijf kleinkinderen gegeven, waarvan de kleinsten maar wat graag bij oma op schoot kruipen. "De oudste vond het maar raar dat er een feest werd gegeven. 'Je neemt toch afscheid, dat is helemaal niet leuk toch'", zei hij.
Gelaten laat ze alles over zich heen komen: de leerkrachten die haar al zingend 's morgens een ontbijt brengen, de leerlingen die haar op school feestelijk onthalen en de high tea van haar eigen groep 8. "Het eerste dat ik straks ga doen is de keukentafel in de lak zetten. Dat vind ik leuk. Ik werk graag met mijn handen. Schilderen van hout, maar ook haken." Net als van haar baan wil ze van de rest van haar leven ook het beste maken. "En dat gaat vast lukken", zegt ze lachend.
'Ik werkte al eind jaren 90 digitaal. Met een beamer en een scherm'