Alleenstaande moeder leeft met dochter in 40 jaar oude caravan
Lucia woont met haar dochter in een caravan nadat ze door een verbroken relatie op straat kwam te staan. "En ik ben niet de enige."
HUIZEN Lucia* is 46 en ten einde raad. "Ik ben altijd een sterke vrouw geweest en heb mijn best gedaan om het zelf te redden, maar ik trek het niet meer. Ik heb nu bijstand aangevraagd. Tot nu toe leefde ik op mijn spaargeld." Ze woont inmiddels al maanden met haar dochter die in het examenjaar zit in een caravan.
Na een relatie van 8 jaar kwam ze op straat te staan. "Ik dacht in de eerste instantie dat komt wel goed. Ik tikte voor € 500 een caravan op de kop en trok naar de Franse Kamp in Bussum. Dat was in mei." Ze hoopte daar tot rust te komen en te werken aan onze toekomst." Ik had er alle vertrouwen in."
Ze merkte daar dat ze niet de enige was die in deze omstandigheden zat. Dat gaf ook wel steun. "Ik kan er zo nog acht noemen. Ook mannen. Allemaal mensen die een relatie hadden en daarna op straat kwamen. Daarom wil ik dit verhaal nu wel vertellen. Daarvoor schaamde ik me ervoor. Ik zette alleen maar leuke foto's op Facebook en Instagram. Wilde de schijn ophouden dat het allemaal leuk was. Nu heb ik zelfs de kaart van de voedselbank als kerstkaart er op gezet."
Lucia wil vooral niet dat haar dochter de dupe wordt van haar keuze voor slechte mannen. "Haar vader liet ons in de steek toen ze klein was. Vertrok naar het buitenland om bij zijn vriendin te gaan wonen. We hebben het altijd samen gered en er kwam zelfs weer een man in mijn leven, waar ik mee ben gaan samenwonen. Nu jaren later sta ik op straat."
Op het moment dat het allemaal gebeurde had ze ook geen baan. "Maar ook daarvan dacht ik, dat heb ik zo weer. Ik heb altijd een leuke en goede baan gehad. Maar ik merkte dat ik afgleed. Me terugtrok door de situatie. Het doet toch wel wat met je. Ik huil ook heel veel."
Ze hoopte op de Frans Kamp haar leven weer op de rit te krijgen, maar in plaats daarvan ging het dus niet goed en op 1 oktober werd de camping gesloten en had ze geen idee waar ze naar toe moest. "Via via ben ik nu terecht gekomen waar ik nu sta. Bij een particulier op een terrein in het bos in Huizen, waar mijn dochter ook op school zit. Zij zorgen voor warmte en een douche. Heel fijn. Ze staan altijd klaar voor me, maar ik wil eigenlijk gewoon weer een huis."
De gemeente Huizen doet haar best haar te helpen. "Ik kreeg vorige week een woning aangeboden in Borgstede. Dat is omgebouwd voor statushouders en jongeren. Het was een ruimte van 4 bij 4 meter, zonder enige afscheiding. Ook kon ik de hond niet meenemen. Ik heb het netjes afgewezen. Wil niet ondankbaar zijn, maar mijn dochter en ik moeten toch enige privacy hebben. In de caravan is nog een aparte slaapkamer voor haar, ook al is deze ook klein. Bovendien zou zij ontroostbaar zijn als we de hond niet mee kunnen nemen."
Ze hoopt dat er gauw een oplossing komt, maar vooral ook dat de maatschappij zich bewust wordt van dit probleem. "Ik vind het vreselijk om nu afhankelijk te zijn van anderen, ben altijd zelfstandig geweest. Ik probeer me groot te houden, maar dat lukt op het moment niet meer."
De gemeente gaat nooit in op individuele gevallen, maar weet dat dit soort gevallen in Huizen voorkomen. Ze wijzen erop dat als iemand zijn best moet doen om zelf onderdak te vinden. "Als iemand in de tussentijd toch dakloos is geworden en er bijvoorbeeld nog meer problemen spelen kan de persoon een beroep doen op het zogenaamde vangnetteam van de gemeente. Dit team kijkt in moeilijke situatie mee naar oplossingen. Hoe dat gebeurt, daar is geen standaard voor. Dat is absoluut maatwerk. Gelukkig komen dit soort situaties niet vaak voor, ze zijn op twee handen te tellen. Om dit soort situaties zo veel mogelijk te voorkomen, is het belangrijk dat mensen de weg weten naar woningbouwcorporaties. En dat zij de regels een beetje kennen, bijvoorbeeld rondom zo'n urgentieverklaring. Een goede informatievoorziening is dus belangrijk. Wat het lastig maakt, is dat de vraag naar sociale woningen in de regio Gooi en Vecht groter is dan het aanbod. Per jaar zijn er voor 23.000 actief woningzoekenden, maar 1.500 woningen beschikbaar. Om die reden is een goede samenwerking in de keten van belang, zoals tussen welzijn, woningcorporaties, wijkagenten, gemeenten enzovoort."
'Maar ik merkte dat ik afgleed. Me terugtrok door de situatie'
*Lucia is niet haar echte naam. Die is wel bekend bij de redactie.