Zaalvoetballer bedankt redders voor reanimatie
Zaalvoetballer Derk Jan speelde op 9 april een wedstrijd in de Hilt. Hij kreeg problemen met zijn hart en werd gereanimeerd. Dinsdag bedankte hij zijn redders.
HUIZEN Zaalvoetballer Derk Jan te Pas (44) van Team Vos uit Huizen heeft dinsdagavond in De Hilt in Eemnes zijn redders bedankt. Hij werd 9 april gereanimeerd in de sporthal door medewerker Wilfried Mol, sportster Kitty Harrison en Sasha van der Zwaan die een sms kreeg via Hartslag.nu. De redders kregen een bloemetje aangeboden van Derk Jan, zijn vrouw Bernice Hulst, zijn dochters Sanne en Maud en van Karel Koopman, penningmeester van Team Vos.
Zelf kan Derk Jan zich weinig meer herinneren van wat er precies gebeurde die avond. "Ik herinner me de toss nog, daarna niets meer. Ook niet hoelang ik nog heb gespeeld."
Wedstrijd stilgelegd
"Tot 3.58 minuten voor de rust. Ruim 20 minuten dus", zegt Karel, die op dat moment scheidsrechter was. "Hij zat op zijn hondjes op de grond met zijn handen tegen zijn hoofd gedrukt. Hij wist niet wat er was en ik heb de wedstrijd meteen stilgelegd."
Teamgenoten haalden hulp bij de bar, waar Wilfried dienst had. "Meestal is het niet zo ernstig. Ze zeiden dat iemand onwel was geworden. Op de een of andere manier heb ik wel meteen de AED meegenomen."
Reanimatie
Kitty had net gesport bij EGV en zat koffie te drinken. Zij zag het in haar ooghoeken gebeuren en ging er achteraan. Ze is werkzaam als verpleegkundige en startte samen met Wilfried de reanimatie. Ondertussen had Sasha via Hartslag.nu een sms gekregen. Ook zij zit in de verpleging en had zich anderhalf jaar geleden aangemeld voor het project waarbij mensen in de omgeving worden gewaarschuwd als ze ergens nodig zijn voor een reanimatie. "Ik heb mijn Crocs aangetrokken en ben op de fiets gestapt." Ze kent de sporthal goed, want ze volleybalt er en woont erachter.
Bij binnenkomst zag ze dat Kitty en Wilfried al begonnen waren met de reanimatie. Ze nam het van Wilfried over, die behoorlijk geschrokken was van wat er op dat moment allemaal gebeurde. "Je hebt het wel geleerd, maar het is toch heel anders als je ineens echt moet reanimeren", zegt hij.
Na twee keer een shock van de AED bewoog Derk Jan zijn hoofd weer en kreeg hij zijn hartslag terug. Inmiddels waren er vier brandweerlieden gearriveerd en twee politiemensen. De ambulance kwam pas later. Ondertussen hadden teamgenoten Bernice, de vrouw van Derk Jan, al gebeld. "De jongste lag op bed en de oudste was nog wakker. De eerste keer nam ik niet op. De tweede keer zei mijn dochter dat ik het beter wel kon doen, omdat er wellicht iets met papa kon zijn gebeurd. Ik kreeg meteen te horen dat het slecht was. Ik riep: zeg dat hij nog leeft! Ik heb mijn schoonzusje gebeld en heb de jongste uit bed gehaald. Een teamgenoot die niet meespeelde hadden ze ook al gebeld. Met hem zijn we naar de sporthal gereden. Daar bleek hij gelukkig al bij kennis te zijn."
Derk Jan: 'Ik herinner me de toss nog, daarna niets meer'
Ziekenhuis
Derk Jan heeft een week in Tergooi in Blaricum gelegen en allerlei onderzoeken gehad. "Ze hebben niets kunnen vinden, maar ik heb inmiddels wel een icd gekregen." Dit apparaatje zit in zijn lichaam en kan een schokje geven als het hart ontregeld raakt.
"Tot nu toe gaat het goed. Over twee maanden moet ik weer naar het ziekenhuis. Dan lezen ze het apparaatje weer uit." Hij hoopt dat de uitslag dan weer goed is. "Ik mag tot die tijd niet autorijden, want je weet maar nooit." Zijn lichaam heeft een klap gekregen en hij is nog aan het herstellen. Hij is zijn redders dankbaar dat hij er nog is en tijdens het gesprek past hij de puzzelstukjes in elkaar van wat er die avond allemaal gebeurd is.
Voor Sasha was het weerzien erg emotioneel. "Zelf heb ik ooit een anafylactische shock gehad na het innemen van ibuprofen en ben toen ook even weggeweest. Ik herken daarom zijn verhaal heel goed. Ik zag het licht, het werd donker en ineens kwam ik weer bij."
Bescheiden
Ook Karel Koopman begrijpt wat Derk Jan heeft meegemaakt. "Ik heb zelf acht jaar geleden een hartstilstand gehad. Notabene na een wedstrijd tegen dezelfde tegenstander als waar ze maandag 9 april tegen speelden. Ik beschrijf het altijd als dat de tv op zwart gaat en ineens weer aangaat. Je weet niet wat er is gebeurd en het duurt even voor alles tot je doordringt. Pas nadat Derk Jan dit had meegemaakt drong bij mij binnen wat er toen is gebeurd en daarom vond ik het belangrijk om er nu nog even bij stil te staan en de redders te bedanken."
Kitty blijft er bescheiden onder. "Ik doe waar ik goed in ben en ben blij dat we iets voor Derk Jan hebben kunnen betekenen."