't Nijt deurgaen van de aauwudvierdaagse van 't jaar
HUIZEN Vur 'n paar weken vróm las 'k in 't Nijwsblad vur Huizen dat 'r preblemen wazzen mót de órgenezasie van de aauwudvierdaagse. D'r stung dat de órgenezasie de groëste meuite had óm an vrijwilligers te kómmen dee 't verkeer 'n bietjen zouwen regelen mótten. Dee minsen neumen ze óp z'n steeds 'verkeersregelaars'. 'k Docht too nog bij m'n aigen dat 't aindjen de last wel dragen zou, naedat 't in 't nijws ëweest was, mar dat bleek later toch effen aarst te leggen as dat ik ëdocht had. D'r wurden 'n paar weken later deur de órgenezasie kónd ëdaen dat 't van jaar nijt deurging. 'k Was werkelijk waar stik beduusd too 'k 't las, wéël had dat verwuchten nij, ik nijt in alle gevallen.
D'r binnen 'n dot veréënigingen dee dezelde preblemen hemmen, minsen binnen bijkangs allemol druk an d'r aigen nij, ze wullen kwanig 'n aar effen helpen. Ouwers wullen vandaag an de dag dat d'rlui kijer overal an miedooënen, mar azze ze ëvreugen wurren óm effen 'n hangkien te helpen binnen ze vuultijs nijt thuis, zoë ónnoëzel. 'k Zou m'n aigen doëdschamen as 'k hullie was. Parte minsen hemmen vandaag an de dag kwanig last van schaamtegevøl meer, zoë snóbbig.
As kijnd hem 'k de aauwudvierdaagse alle jaren ëleupen, je wouwen 'n medallie hemmen nij. Oëtjen, dat was 'n héël wijs mins, zai al ze leven; 'twijs je loëpen verschimmelt je gat nijt', en dee kón 't weten, dee wist alles. Too we zelf kijer hadden dee dum loëpen wouwen, leupen we óm z'n aarzen 'n aauwudjen mie, 'n klaine meuite, en je sprak nog ëries are ouwers oëk. Teugesworig, we binnen nou netuurlijk 'n bietjen ouwe stakkers, loëpen we de leste aauwud 'n héël ainde mie mót de klainkijer, dee vijnden 't héël neutig azze we mieloëpen, m'n mins óp t'r muiltjies en ik óp m'n klómpen. Dat mieloëpen dooënen we in Weesp, daer wooënen de kijer.
Mót de mobelezasie in '40 was t'r gien Nijmeegse vierdaagse, en too hemmen ze in Uitert, Bussum en Amersfoort besleuten óm 'n vierdaagse in de aauwuduren te órgeniseren, zoë binnen ze begunnen. In '41 wurden de wandelmarsen, zoëas de Duisers ze neumden, verbeujen. Ze wurden verbeujen ómdat 't verschaien keren uitleup óp demónstrasies teugen de Duisers en de NSB. Nae de oorlog binnen ze d'r weer mie begunnen, in bijkangs 't héële langd. 'k Wul mar zeggen, 't is nijt gisteren begunnen, dat laeten ze toch mar zoë nijt verleuren gaen? Of mót 't zoë wezen datte de kijer hier uit 't darp uit in Blarrecóm ofzoë mieloëpen mótten? 'k Mag hopen dat 'r are jaar 'n hoëp minsen d'r aigen anmelden óm 'n hangkien te helpen, wat jou!
Kréëlis van (lange)Kees van Wessel Spek
De tekst in het Nederlands staat op NieuwsbladvoorHuizen.nl.