Allerzielen
Hoe hard treft ons het beeld van een verwoeste stad
zoals Pompeï onder de Vesuvius.
De holten van veraste stadsbewoners
zijn vol met gips gegoten tot kopieën
van mensen in hun engste ogenblikken.
Hoe knus is dan dit beeld van ons verdwenen dorp:
in klederdracht op straat gezellig in gesprek.
De holten van gesmolten wassen beelden
zijn vol met brons gegoten tot figuren
die er zo uit zien als wij wensen dat het was.
Je kon er vroeger even bij gaan zitten
en als het ware horen hoe het hun verging.
Een hoger hand heeft ons die kans ontnomen
ze opgetild en ons hun ruggen toegekeerd.
Verleden tijd is thuis bij wie daar wonen.
Wij leven, niet als holten vol met gips of brons,
we voelen wijder dan de grens van onze huid
die één antenne is om been en zenuwvlees
met bloed dat rusteloos tot in je nerven ruist –
tot wij in fotolijstjes worden bijgezet.