Film Onderhuids in De Krachtcentrale
HUIZEN De korte film Onderhuids wordt 1 december twee keer vertoond in De Krachtcentrale aan de Havenstraat 76, om 15.00 en 17.00 uur. De film is gemaakt door de 24-jarige Emma Branderhorst en producenten Eva Schaaf en Patou ten Cate. Emma baseerde de film op haar eigen ervaringen op Scholengemeenschap Huizermaat en snijdt het onderwerp meidenvenijn aan. De film werd bekroond met een van de drie wildcards van het Nederlands Filmfonds op het Nederlands Film Festival.
"Na mijn middelbare schooltijd heb ik een tussenjaar genomen. Ik wilde vervolgens naar de toneelschool, maar dat mislukte. Daarom startte ik met een managementopleiding, maar dat vond ik niets. Vervolgens ben ik bij de Hogeschool van de Kunsten in Utrecht de richting Audio Visuele Media gaan studeren en heb ik me gespecialiseerd in de richting regie fictie", vertelt Emma.
"Al het eerste jaar voelde ik me thuis bij deze opleiding. Hier kwam alles samen. Acteren, waar ik zelf niet goed genoeg in was, management, wat ik toen te praktisch vond en het creatieve, het bedenken en regisseren van een verhaal. Ik mag in mijn handjes knijpen met de Wildcard-prijs. Ik heb nu 50.000 euro gewonnen en moet nu in twee jaar tijd een film opleveren die in 2021 in première gaat tijdens het Nederlands Film Festival. Daar staat dus best veel druk op. Die 50.000 euro klinkt als veel, maar is het niet."
Met subsidie van de gemeente Huizen kan ze de film nu vertonen in De Krachtcentrale. "De toegang is 7,70 euro inclusief reserveringskosten. Kaarten bestellen kan via eventbrite.nl, zoeken op 'onderhuids', of mailen naar onderhuidsdefilm@gmail.com, dan stuur ik ze de link door. De film duurt 20 minuten, maar het hele programma zo'n 50 minuten. Na afloop is er een Q&A en kunnen bezoekers ons alles vragen."
Doel van de film was om het onderwerp meidenvenijn bespreekbaar te maken. "Ik had een groep waarin we echt wel vriendinnen waren, maar waar achter je rug om wel geroddeld werd en je soms buitengesloten werd. Om zelf niet buitengesloten te worden, deed ik er ook aan mee. In plaats van dat je vriendinnen je ondersteunden, kreeg je als het ware een onzichtbare trap in je rug."
Emma onderzocht vier maanden lang dit soort gedrag en schreef er ook een scriptie over. "Het gebeurt overal, ook nog in bejaardentehuizen en op kantoor. Jongens doen het ook, maar gaan er anders mee om. Die leren beter met hun agressie omgaan. Bij meiden is het zo dat ze wel vergeven, maar niet snel vergeten. Toch wil ik niet zo'n stereotiep beeld neerzetten van vrouwen. Ik wil het onderwerp bespreekbaar maken. Waarom doen we dit? En dat is wel goed gelukt. Ik krijg veel aanvragen van scholen om de film te vertonen en vind dat heel leuk. Ik wil graag met leerlingen over dit onderwerp praten. Vrouwen herkennen ook het gevoel dat ik in de film weergeef. Het doel met de film heb ik dus al bereikt." Ook met haar volgende film weer ze weer een sociaal thema aansnijden. "Het staat nog in de kinderschoenen, maar gaat over de moeder-dochterrelatie."