't 80 jarige Jubileum van toënéëlveréëniging Óntwaakt
'k Had ëlezen in 't Nijwsblad vur Huizen dat toënéëlveréëniging Óntwaakt hier uit 't darp uit de twijntigsten jannewari tachtig jaar bestung. De veréëniging is dus net vurdat de oorlog begun ópëricht, en da's al weer 'n héël poësien vróm za'k mar zeggen.
Ze spølen nog alle jaren verschaien keren, in theater De Graaf Wichman en in d'rlui aigen theater an de Bakboord. In 't vurjaar en in 't naejaar spølen ze 'gewooën' toënéël, en éën keer per jaar Huizer toënéël, daer gaen ik altijd óp an. 't Is netuurlijk kassuwéël dat 'r nog wat an 't dialect ëdaen wurdt in 't darp nij, mót 'n paar jaar is 't over mót je denken. Wéël kan d'r over tien jaar nog knap Huizers praten?
Vur de klaine kijer hemmen ze oëk alle jaren nog 'n vurstelling, mar da's oëk óp z'n steeds …zoë snóbbig aigelijk.
Persooënlijk hem 'k nijt zoëvuul mót toënéël, 'n dot minsen spølen d'rlui héële leven de héële dag toënéël, mar daer bin ik nijt zoë van. De vurstellingen in 't Huizere dialect mag ik al ze leven wel graeg zien, da's de uitzóngering za'k mar zeggen. 'k Mag hopen datte ze daer nog lang mie deurgaenen, mar dan zallen ze wel leejen hemmen mótten dee nog goeëd Huizers praten kannen … Dee minsen binnen d'r nijt zoë vuul meer, en d'r kómmen d'r gien of wainig meer bij, snóbbig mar waar. Ze hemmen mijn oëk alderies ëvreugen, mar daer begin ik vur gien doëdslaen an, 'k blijf liever 'n bietjen ónger de wal. Dus vur de minsen dee 't wél wat lijkt; gae deries langest, ze zallen mót eupen narmen óntvangen wurren schat ik zoë.
Zaeterdag de vijfentwijntigsten hemmen ze 'n feest ëgeven in d'rlui aigen theater an de Bakboord. Ze hadden 'n groëte tent buiten ëzet, mót 'n knappe kachel d'r bij. Dat was gien luxe, 't was knap haerig, zoë óm ende bij 'n graad of twee docht ik.
'k Kwam too 'k ankwam buiten metéënen 'n paar ouwe bekenden teugen en daer hem 'k m'n aigen best mie vermaakt. Dee minsen praatten mar teugen m'n an, en ja, too mós 'k nog vrómpraten oëk netuurlijk, dat vul nijt mie, vur 'n bolle man as ik. 'k Bin kwanig binnen ëweest, vuus tevuul volk óm m'n héëne, en d'r wurden ëdanst, zoë werrelds, niks vur mijn. D'r kwam nog 'n mins óp m'n an dee mót me dansen wou, 'k bin nijt belatafeld, daer begin 'k nijt an, mol nijwerwes gedoo, loëpen. Zoë'n mins weet netuurlijk héël nijt wat of ze annëhaald had as 'k 'ja' ëzaid hemmen zou. As 'k óp t'r teejen ëstaen hemmen zou mót m'n klómpen an, en dee kangs was groët, dan was Laiden in last ëweest mót je denken.
'k Zag 'n dot minsen dee 'k daer nijt verwuchtten, en 'k zag are minsen nijt dee 'k daer wel verwuchtten. Parte keren bin je stik beduusd óp zoë'n aauwud wafferen minsen je teugen 't lijf loëpen.
'k Weet nijt ovve ze van de geméënte nog langest ëweest hemmen óm ze te filisiteren of 'n blómmetjen an te brengen. Ik het ze in alle gevallen nijt ëzien, en 'k het 'r oëk niks over ëhoord. 'k Was t'r teugen tienen pas, dus 't zou mar zoë kannen datte ze al weer weg wazzen, mar 'k weet van niks.
We mótten mar hopen datte ze nog 'n hoëp stukken spølen en 't nog 'n héël poësien volhouwen, óp naer 't hóngderdjarig jubileum za'k mar zeggen.
Kréëlis van lange Kees van Wessel Spek
Deze rubriek staat ook op NieuwsbladvoorHuizen.nl met een Nederlandse vertaling en een geluidsopname in Huizer dialect.