Muur
Rijd je uit het oude dorp de Naarderstraat of de Ceintuurbaan op
schampt je blik altijd wel even langs de executiemuur
waar op 4 mei de fanfare klaagt.
’s Winters als de nacht wat sneeuw op het bemost reliëf heeft afgezet
tekenen krijtwitte lijnen ’s morgens twee figuren af
van wie één net neergeschoten sterft.
Achter hem staat met gebalde vuisten kaken op elkaar zijn maat
hoofd opzij omhoog voor ’t ongenadig uur van zonsopgang
‘niet voor niets in godsnaam als dat kan’.
Buiten aan de dorpsrand stierven zo drie man. Geofferd zijn er meer.
Alle achtennegentig zijn hier op tegels uitgeteld
tussen hen zelfs een van nog geen twee.
Stel je ogen zo in dat je al hun namen in een breed beeld ziet
schud je hoofd en kijk de hemel spiegelt zich in allemaal
nu jij rouwend bij hun klaagmuur staat.