In 't licht van de sterre
Zoë blij as blik huppelt Gijbertjen achter vader, moeder en Lammert an deur 't ouwe darp deur. Alle dagen loëpt ze zoë óp schooël an, ze vijndt 't al ze leven mooi loëpen, mar vanaauwud héëlemol. 't Órgel van de Ouwe Kerk spølt 'n oud kursaauwudliedjen, en de lampies dee overal brangden geven 't darp 'n sprookiesachtige sfeer.
Gijbertjen ziet nog meer kijer dee bij heur in de klas zitten dee óp schooël an gaenen vur 't kursaauwudfeest. In d'r zak vølt ze 'n dubbeltjen, daermie kan ze voortzoë warme suikelaadmelk koëpen as 't ovvëleupen is. Ze kan d'r nou al blij van wurren.
De roëkwolkies van d'r asem verdwijnen in de dónkere nacht. Ze lijken óp dee éëne sterre an te kringelen, dee daer zoë helder an de hemel schittert.
Dan huppelt ze veder, nijwsgierig naer de klanken van 'n nijwerwesser kursaauwudliedjen dat astrangt harder klinkt as 't órgel van de Ouwe Kerk. Ammar beter is 't te horen. 't Brengt heur tot vlakbij schooël, waar 'n man mót 'n gitaar staet te spølen en te zingen. Óp de gróngd lait z'n pet, mót 'n paar centen d'r in.
D'r breur Lammert trekt an d'r mouwe, ze mótten mót 'n alderasie óp schooël an. Twijs 't gitaarspel zachiesan weer overstemd wurdt deur 't órgel, kijkt Gijbertjen over d'r schouwer. Heur oëgen óntmeuten de droeve blik van de man dee zingt en spølt, ze is dan bijkangs óp schooël …
De kursaauwudviering is 'n waar feest mót lichies, meziek en 'n verhaal. Éën gedicht raakt Gijbertjen in 't biezónger: Wees 'n lichien vur minsen óm je héëne, zoëas 'n sterre dee an de dónkere hemel straalt. 't Dooët heur effen denken an de felle sterre van dreffen en an de sterre boven de stal waar of Jezus ëbeuren wurden. Meschien was 't dezelde sterre wel … dan is 't al tijd vur de warme suikelaadmelk. Ze vølt 't dubbeltjen in d'r hangd brangden, mar ze weet 't zeker. Ze hooft van 't jaar gien warme suikelaadmelk.
Dee man mót z'n gitaar staet 'r nog. 'n Bietjen beschimmeld loëpt Gijbertjen óp tum an en gooit d'r dubbeltjen in z'n petjen. Metéënen brangdt 'r 'n lichien in z'n oëgen en ze wurdt héëlegaar warm van binnen, nog warmer as dat ze van de suikelaadmelk ëwurren wezen zou.
As ze d'r asem uitblaest kijkt ze weer naer de sterre. De sterre dee, zoë weet ze, effen weerspiegelden in de oëgen van de man dee meziek maakten.
Laet je lampien al ze leven schijnen
wees 'n lichien vur iederéën
dat zal de kouwe dooën verdwijnen
en zorgt vur vrede óm je héëne
Kréëlis van lange Kees van Wessel Spek
Mót dank an Irma Moekestorm, dee het 't verhaal ëschreven, ik het 't alléënig mar 'n bietjen 'verbouwd' naer 't darp, zoëdat 't in Huizers vertaald wurren kón.