'Er komt nooit meer een tweede André Hazes'
HUIZEN - Huizenaar Jos van Zoelen was 15 jaar lang bodyguard, chauffeur, roadmanager en vooral bloedgabber van André Hazes. Onlangs – niet geheel toevallig rond 23 september, de sterfdag van Hazes tien jaar geleden - publiceerde hij het boek 'André Hazes en ik. Het ware verhaal.' Daarin schrijven hij en veel anderen over hun ervaringen met 'die kleine.' Waarom moest dit boek er eigenlijk komen? En heeft Van Zoelen na al die jaren ergens spijt van? Deze en andere intrigerende vragen legde HuizerNieuws Van Zoelen voor.
"Een jaar of drie geleden was er weer een of ander nieuwsfeitje over die kleine en onder andere zijn vrouw Rachel reageerde daar weer zo ridicuul op dat ik dacht: nu wordt het echt tijd dat het ware verhaal rond Hazes wordt opgeschreven. Ik was wel klaar met al die verhalen. Daarvoor hadden trouwens al meer mensen tegen me gezegd: 'Jij weet het toch allemaal beter, schrijft dat dan een keer op.' Dat heb ik uiteindelijk gedaan."
Aldus omschrijft Jos van Zoelen (60) zijn motivatie om dit boek uit te geven.
Wat is je voornaamste pijnpunt?
"Allereerst dat er te veel credits gingen naar mensen die dat niet verdienden. Jan en alleman eigent zich maar muziek, situaties en gebeurtenissen toe waar ze helemaal niets van weten omdat ze er niet bij waren. En het leek wel – dat is mijn grootste punt - dat voordat die kleine trouwde met Rachel André helemaal niets was. Maar daarvoor was André twaalf jaar getrouwd geweest met Ellen Wolf met wie hij twee kinderen had. En in de periode van zijn huwelijk met Ellen is André de artiest geworden die hij was. Rachel stapte in een opgemaakt bedje, maar ik las en hoorde elk keer weer die verhalen alsof zij André heeft gemaakt tot wat hij was."
Ben je niet bang geweest dat je door je verhaal André van zijn voetstuk trekt?
"Nee, absoluut niet, want André zal altijd op zijn voetstuk staan. Er komt ook nooit meer een tweede André. Zijn zoon Dré probeert het en komt enigszins in de buurt, maar hij mist dat unieke Hazes-geluid en vooral de emotie. Als mensen zeggen dat ze in hem André horen, dan zakt mijn broek af. De sound van die kleine is vooral ontstaan door het leven dat hij leidde. Die kleine heeft moeten vechten in het leven en met alle respect: Dré is geboren met een gouden lepel in zijn mond. Er komt geen tweede Frank Sinatra, geen tweede Dean Martin, geen tweede Elvis en ook geen tweede André Hazes. Maar ik heb er trouwens geen problemen mee dat Rachel het fort zo bewaakt zoals ze dat doet. Zij en André's dochter Roxanne en Dré hebben ook hun portie ellende gehad met die kleine, dus dat begrijp ik allemaal heel goed. Maar er moet alleen geen onzin en leugens worden verteld."
Het valt op dat veel mensen in je boek André niet sparen?
"Dat is goed, want het zijn de ervaringen zoals zij ze hebben meegemaakt. En André was natuurlijk een moeilijk persoon om mee om te gaan, laten we wel wezen."
Heb je ook aan waarheidsbevinding gedaan?
"Ik weet voor de volle honderd procent dat elk verhaal dat erin staat waar is. Ik heb trouwens zelf 90 procent van die verhalen meegemaakt, want ik was dag en nacht bij die kleine. En de meesten hoeven ook niet te liegen, want iedereen heeft inmiddels zijn eigen ding, dus waarom zouden ze. En tien jaar na zijn dood is er ook geen rancune meer, althans, ik kan me dat niet voorstellen."
Heb je veel reacties gekregen op je boek?
"Heel veel. En allemaal in de trend van 'hèhè', eindelijk wordt dit allemaal eens verteld'. Na het verschijnen van het boek ontstond een complete mediagekte. Ja, natuurlijk had ik dat verwacht. De meeste media willen het liefst de controverse horen, maar ik heb overal mijn verhaal kunnen vertellen. En ik heb met veel mensen in programma's gezeten die hetzelfde onderbuikgevoel als ik hebben. Ik heb nergens met iemand aan tafel gezeten die het allemaal lulkoek vond. Er zijn er wel die zeggen: 'Moet dat nou, dit tast André aan?' Ja, ik vind dat het moet. En als je goed leest, dan zie je dat ik die kleine niet onderuit haal."
Het valt ook op dat je Joop van den Ende niet lekker neerzet, om het zo maar even te zeggen. Waarom doe je dat?
"Ik vind Van den Ende een uitnemer. Hij zag die kleine gewoon als een geldmachine. Dat mag, maar kom er dan wel eerlijk voor uit. Natuurlijk wist Van den Ende hoe het allemaal zat en hoe André was. Hij heeft letterlijk tegen mij gezegd dat André een suïcidaal type is en dat er geen land mee te bezeilen was. En kom op zeg: als je André op een varken in een circustent de piste in laat rijden omdat de tent vol moet, dan ben je verkeerd bezig. Er zijn mensen die die foto van die situatie de zieligste vinden in het boek. Logisch. Moet je die droevige ogen zien van die kleine. Die was echt niet blij hoor. En in het programma 'Wie ben ik' dat door Van den Ende werd geproduceerd, zou André als aanwijzing de Dikke Lullenband krijgen. Kom op, hé. André was niet de mooiste en niet de grootste en dan doe je dat niet. Ik heb daar een stokje voor gestoken, want ik zag al die optredens al voor me waarin André voor dikke lul zou worden uitgemaakt. Dat ging niet gebeuren."
Het gevoel bekruipt je ook na het lezen dat jij dag en nacht met André was. Had je wel een privéleven in die periode?
"Nee, niet in die periode. Als er promotie was, waren we letterlijk zeven dagen in de week op pad en in minder drukke periodes begon ik 's morgens op kantoor in Vinkeveen en 's avonds waren er optredens. En als er privé iets was, was ik er ook bij. André deed ik 24/7. Ik zag hem meer dan mijn vrouw en kinderen. Achteraf was het moment dat het stopte voor mij het goede moment."
Dat je je werk kwijtraakte is nog tot daar aan toe, maar je raakte ook je gabber kwijt. Dat heeft vast veel pijn gedaan?
"Als je een gabber verliest, dan is dat niet leuk, maar ik had er wel vrede mee. Er kwamen te veel andere mensen in de entourage rond hem, waardoor ik voor mijn gevoel steeds vaker niet meer kon brengen waar André voor stond. Daar kreeg ik moeite mee. De emmer was langzaam volgelopen. De druppel die de emmer deed overlopen was een optreden waarvan ik zeker wist dat we op deftig moesten. Toen ik hem in Vinkeveen ophaalde, stond er een jongen buiten in een T-shirt. Die zou meegaan, maar ik zei dat hij dan eerst iets anders moest aantrekken. Toen kwam André naar buiten en die bepaalde dat hij wél meeging. Op dat moment knapte het definitief in me. Ik gaf hem de sleutels van de auto en ik wist meteen dat dit echt het einde was. Later hoorde ik van mensen om hem heen dat hij dat niet leuk heeft gevonden, maar misschien vond hij het ook wel prima dat hij onder mijn juk uit was. Hoe dan ook: met mij heeft hij er nooit over gesproken. En voor de goede orde: dat het zo eindigde, heeft op zich niets te maken met Rachel. Ik denk zelfs dat zij zich ook wel achter de oren heeft gekrabd met de vraag: hoe moet dit nu verder?"
Waar was jij toen je hoorde dat hij overleden was?
"Op vakantie in Frankrijk. Hij overleed om 8 over 9 en drie minuten later wist ik het al. Ik heb daarna een wandeling langs de Normandische kust gemaakt. Eerlijk gezegd verbaasde het me nog dat het zo lang geduurd had, want die kleine heeft zijn leven wel twintig keer geleefd."
Heb je na al die jaren ergens spijt van?
"Ja, ik had beter met zijn ex-vrouw Ellen moeten omgaan. Evert Santegoeds van Privé belde me dat zij was overleden en daar schrok ik echt van. Ellen had kanker overwonnen en was weer gelukkig met een nieuwe man en een dochter, maar ik ben ervan overtuigd dat ze door de zeer pijnlijke scheiding van liefdesverdriet over André is gestorven. Zij hield echt van die kleine. Zij liet heel moeilijk mensen toe in haar leven en ik heb veel moeite moeten doen om haar voor me te winnen. Maar toen er een band was, was die ook hecht. Na de scheiding verloor ik haar echter uit het oog. Ik heb mogelijkheden gehad om bij haar langs te gaan, maar dat heb ik niet gedaan en daar heb ik spijt van."