'Straks als het klaar is, lachen we erom'
HUIZEN – "Je zet je verstand op nul en gaat gewoon mee met wat er op je afkomt." Voor locatiemanager Simone Hinrichs waren de afgelopen weken slopend. Ze is verantwoordelijk voor de verhuizing van wijkcentrum Meentamorfose uit het oude gebouw naast de Kostmand naar de nieuwe locatie aan de Landweg. Verder mocht ze, als extra taak, ook op korte termijn zoeken naar tijdelijke locaties voor de bewoners van het wijkcentrum.
door Floris Hulleman
"We leven momenteel uit dozen," vertelt Simone. Ze verblijft op dit moment op de tijdelijke locatie in het wijkcentrum in winkelcentrum Holleblok. Omdat de mensen een maand eerder dan gepland uit het gebouw naast de Kostmand moesten, waar op dit moment voorbereidingen voor woningbouw worden getroffen, moesten er voor een korte periode vervangende plekken gevonden worden.
"In eerste instantie zouden we direct overgaan naar de nieuwe locatie aan de Landweg, in het oude schoolgebouw. Maar de datum dat we eruit moesten werd met één maand vervroegd, naar 1 maart. Alles stond toen in het teken van haast. Het was verstand op nul."
Ondanks dat Simone er nog een taak bij kreeg door voor tijdelijke plekken te moeten zorgen, klaagt ze niet. "Het werd een enorm snel proces. Sneller dan gezond. Maar we hadden allemaal een gemeenschappelijk doel, namelijk om dat plan tot een goed iets te kunnen verwezenlijken."
Mee laten helpen
Omdat er in het wijkcentrum veel kwetsbare groepen komen, zoals bijvoorbeeld ouderen uit de buurt, was het niet alleen de verhuizing zelf die voor veel stress zorgde. "Sommige mensen komen daar al meer dan twaalf jaar. Die zitten dan elke week op dezelfde stoel, met dezelfde groepsleden om zich heen." Nu hier door de verhuizing verandering in komt, besloot Simone de mensen actief mee te laten helpen. "Per dagdeel kreeg iedereen een opdracht als bijvoorbeeld haal de luxaflex er af. Heel veel groepen hebben hun eigen spullen ingepakt." Door dit proces kwam er een bewustwording van de aanstaande verhuizing. "Ze zagen wel dat er steeds meer dozen waren. Het werd kaler en kaler."
Ondanks al deze logistieke activiteiten blijven de mensen het belangrijkst voor Simone. "Op een gegeven moment interesseert het me geen ene moer of het fout gaat met de dozen. Het belangrijkste is dat deze mensen door dit belangrijke proces moeten."
Terwijl ze binnen nog bezig waren met het inpakken van de dozen en het leeghalen van het oude wijkcentrum, waren ze om het gebouw heen al begonnen de bomen om te zagen. "Daar ontstonden toen wel wat ingewikkelde situaties. Op een moment moest de verhuisauto nog weg en was de weg versperd met bomen." Ze vertelt het met een glimlach. "Je maakt dan maar lunch voor die verhuizers, meer kan je op zo'n moment niet doen."
Naast de zorgen van de verhuizing was Simone ook in de weer met de inrichting voor het nieuwe pand. Niet alles bleek namelijk even goed te passen. "Wij zaten op een gegeven moment met de inrichting van de bar. Krijg ik straks al mijn meubels in de bar, aangezien er ook nog een biljart in moet komen. Ik had zo'n maquette gemaakt en ben begonnen met schuiven. Na een week was het uiteindelijk gelukt. En als je straks in het nieuwe gebouw komt, klopt het; misschien niet voor een ander, maar wel voor ons." Ondanks alle hectiek is ze vooral dankbaar. "Je krijgt me niet zo snel gek. Als de gebruikers van het centrum straks in een veilig, mooi en nieuw gebouw hun ding kunnen doen, ben ik tevreden."
