Lintjes voor twee leden van Zwemvereniging IJsselmeer
HUIZEN - Bij de afgelopen lintjesregen druppelde het lintjes bij Zwem- en polovereniging IJsselmeer. Minne Bonne Hoogmei en Marian Tiemesen zijn benoemd tot Lid in de Orde van Oranje-Nassau. Beiden zijn al jaren fanatieke vrijwilligers bij de zwemclub. Minne Bonne zwom 24 jaar met mensen met een lichamelijke en verstandelijke beperking, Marian vervult allerlei taken: van wedstrijdsecretariaat tot clubblad en activiteiten organiseren.
door Marie Tromp
Betrokken zijn bij een zwemclub gaat voor Minne Bonne Hoogmei terug naar de jaren 60. Hij begon als vrijwilliger bij Sportclub Gooi en Eemland en zwom met gehandicapten, dat was toen nog in Naarden. "Mijn ouders zwommen ook en deden allerlei dingen binnen de zwemclub. Mijn zussen en ik werden gewoon meegenomen en deden als vanzelf ook allerlei taakjes binnen de club. Later, vanaf 1968, ging ik zwemmen bij IJsselmeer en als vanzelf nam ik hier ook taken op me", vertelt Minne Bonne.
In een gesprek met Minne Bonne komen alle zwemclubs van het Gooi voorbij. De Potvis, de Veste, de Otters: naar alle clubs heeft hij wel een lijntje lopen. Bij IJsselmeer trainde hij de waterpoloërs. Eerst de heren jeugd en later een paar jaar de dames. "Dat was wel even anders, een damesteam. Die zijn veel gevoeliger. Tegen de mannen zei ik gewoon: je moet je klauw opsteken als er een bal aankomt, bij de dames zag ik dan meteen de tranen komen. Ik heb ze drie jaar succesvol getraind. Ik zat twee avonden en de zaterdagen langs het bad, maar met kleine kinderen was dat niet vol te houden. Mijn vrouw Frieda wilde mij ook wel eens zien. Later pakte ik het weer op."
Minne Bonne zwemt al jaren met gehandicapten. De laatste jaren zijn daar de slechtziende cliënten van Visio bijgekomen. Ze huizen aan de overkant van zwembad de Meent, hij haalt ze op en begeleidt ze. Zwemmen doen ze langs de ballenlijn die ze telkens aantikken. "Eerst had Visio een eigen zwembad, dat is gesloten. En er is geen begeleiding meer: bezuinigingen. Het is mooi dat ik een lintje krijg, maar het had niet nodig moeten zijn", sombert hij.
Terug doen
"Vrijwilliger zijn is niet vrijwillig, zeg ik altijd. Mensen rekenen op je. Ik haal elke vrijdag een blinde man op om te zwemmen in Bussum in de Zandzee. Daarna ga ik bij hem koffiedrinken, dat is zo ons ritueel. We kunnen ook bij de automaat een bakkie doen. Hij wil graag voor mij iets terugdoen. Hij rekent op me, ik kan het niet maken om ons wekelijkse zwemuurtje over te slaan. Binnenkort gaan we fietsen op de tandem. Hij is de stoker, ik ben alleen maar ballast en bestuurder", vertelt Minne Bonne breed lachend.
Zelf trekt hij elke maandagavond bij de trimzwemmers zijn baantjes en geeft hij weer diplomazwemles elementair zwemmen. Dit heeft hij al eerder gedaan, 18 jaar lang, samen met Geert Oldenzeel en Marian Koster. "Elke woensdagmiddag sta ik weer langs het bad om de kikkerbenen voor te doen. Er was niemand die deze lessen kon geven, het dreigde te stoppen. Ik heb de tijd ervoor en dan zeg ik geen nee!"
Marian
Ook Marian Tiemesen is iemand die geen nee zegt en inspringt waar hulp nodig is. Ze doet het graag. "Vroeger deed ik fanatiek aan waterpolo; we werden kringkampioen met ons team. Sinds de kinderen lid werden in 1990 ben ik betrokken bij IJsselmeer. Ik vind het leuk om mensen te verbinden, maar als het moet doe ik ook dingen achter de schermen", vertelt Marian. Veel van haar werk gebeurde niet zichtbaar aan de rand van het bad, maar achter de schermen. Het digitaliseren van de ledenadministratie en het wedstijdsecretariaat bijvoorbeeld. Marian voerde de wedstrijdtijden in bij de overgang van tijden 'op tienden' naar tijden 'op honderdsten'. Hiervoor hield ze al jaren de zwemtijden handmatig bij. Verder organiseert ze alle 'buitenzwemse' activiteiten voor vrijwilligers en kinderen. Paaseieren duiken tijdens het zondagse Familiezwemuur bijvoorbeeld. En bij de opening van de Meent in 2000 vond Marian veertig winkeliers bereid om het openingsevenement van IJsselmeer - een nachtmarathon - te sponsoren. Ze gaf ook zwemles aan kinderen met een beperking.
Beiden zijn al Lid van Verdienste; de waardering van de samenleving voor deze vrijwilligers is de bekroning op hun jarenlange inzet.
