Toen ik hoorde dat ik zwanger was, had ik geen idee van alle opvoedmethodes die zouden volgen. Net als velen besloot ik me te verdiepen in positieve opvoeding, waarbij je je richt op begrip en geweldloze communicatie. Mijn partner en ik volgden enthousiast workshops, lazen boeken en bekeken talloze filmpjes. Ik voelde me enorm voorbereid—tot ons zoontje anderhalf was en ik me steeds vaker afvroeg: “Doe ik het wel goed?”
De keerzijde van positieve opvoeding
Aanvankelijk leek de aanpak fantastisch: geen “nee” zeggen, een timer gebruiken bij conflicten, altijd uitleggen. Maar al snel merkte ik dat elk advies gepresenteerd werd als dé gouden regel. Zodra iets misging, kreeg ik het gevoel dat ik faalde als ouder. Terwijl ik probeerde elke dag geduldig te blijven, voelde ik me gevangen in een eindeloze mentale gymnastiek: hoe creëer je een veilige omgeving en win je telkens opnieuw zijn goedkeuring?
Wat doe je als het niet werkt?
Positieve opvoeding leert ons vooral om te vragen en uit te leggen. Maar wat als dát niet helpt? Ik herinner me een dag in de speeltuin: mijn zoon weigerde zijn schoenen aan te trekken. Ik probeerde mijn gebruikelijke charmeoffensief—paardengeluiden, samen tellen—maar niets werkte. Rondrennen zonder schoenen was geen optie, schreeuwen mocht niet volgens de methode, en hem met geweld vastpakken voelde onmenselijk. Uiteindelijk droeg ik hem huilend naar de auto, met een wrang gevoel dat ik gefaald had.
Een kind met eigen behoeften
Uiteindelijk besefte ik dat mijn oudste een eigen temperament heeft. Hij heeft meer structuur nodig dan mijn dochter, die moeiteloos in groepsactiviteiten opgaat. Ik zag hoe de juf op de klimsessies zijn onbeweeglijke aandacht moest winnen, terwijl ze bij de andere kinderen gewoon kon starten. Deze suradaptaties—het gedetailleerde draaiboek van vier pagina’s dat we thuis gebruikten—waren voor hem én voor zijn omgeving niet vol te houden.
Niemand heeft zoveel geduld als wij
Ik voelde me schuldig tegenover mijn zoon, tegenover de juf en mijn ouders, die soms in stilte klaagden dat zij hem niet altijd konden “bekoren” zoals ik dat deed. Ik vroeg me af of iets strenger zijn hem misschien had bespaard dat gevoel van onbegrip bij anderen. De constante angst dat mijn liefdesvolle aanpak hem later zou achtervolgen, maakte het er niet makkelijk op.
Geen universele oplossing
Met de komst van ons tweede kind zag ik hoeveel karakter je niet kunt “opleggen” of “managen”. Mijn partner en ik realiseerden ons dat geen enkel boek, podcast of Instagram-tip alle kinderen en hun opvoeders past. Soms werkt uitleggen niet, en is een handje extra nodig—en dat is oké. Want echte ouderlijke veerkracht zit niet in perfecte toepassingen, maar in liefdevolle aanpassingen én de moed om fouten toe te geven.
Vergelijkbare artikelen :
- Altijd te vroeg? Psychologie onthult wat dit zegt over je persoonlijkheid
- Je ziet het niet, maar er staat ‘april’ in deze afbeelding—vind jij het?
- PLUS opnieuw Official Partner van de VriendenLoterij Eredivisie: Spannende tijden voor fans!
- Haar moeder gaf haar een droomhuwelijk, de baby-vriendin van haar man werd uitgenodigd voor hun bruiloft
- Emotioneel intelligente mensen gebruiken deze briljante zin om piekeren te stoppen
Femke Jansen is een creatieve redacteur met een passie voor entertainment en cultuur. Ze volgt de nieuwste trends in de amusementsindustrie en deelt haar inzichten op een boeiende manier.
